|
شب |
|||
|
|
سر‌اسر |
||
|
|
|
زنجيرِ زنجره بود |
|
|
|
|
|
تا سحر، |
سحرگه
بناگاه با قشعريره‌‌ى درد
در لطمه‌‌ى جان‌ِ ما
|
جنگل |
|
|
|
از خو‌اب و‌اگشود |
مژگان‌ِ حير‌ان‌ِ برگ‌‌اش را
پلک‌ِ آشفته‌‌ى‌ِ مرگ‌‌اش را،
و نعره‌‌ى‌ِ ازگل‌ِ اره‌‌ى‌ِ زنجير‌ى
|
سرخ |
||
|
|
بر سبز‌ى‌‌ى‌ِ نگر‌ان‌ِ دره |
|
|
|
|
فرو ريخت. |
تا به کسالت‌ِ زردِ تابستان پناه آريم
|
دل‌شکسته |
|
|
|
بترک‌ِ کوه گفتيم. |
نظرات شما عزیزان:
.: Weblog Themes By Pichak :.
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: